41. Sirsha-Asana

Sinds ik van Hot&Fit yoga (een variant op Bikram Yoga)ben overgestapt naar Power&Mind (ofwel Ashtanga), is er een behoorlijke uitdaging bij gekomen. Ashtanga is een meer actieve en zwaardere vorm van yoga, waar verschillende poses in voorkomen die veel oefening vergen. De grootste uitdaging voor mij is Sirsha-Asana, ofwel The Headstand Pose. In gewoon Nederlands? Inderdaad: 'op je hoofd staan'.

De uiteindelijke pose is deze:

Maar zover ben ik nog lang niet! Je werkt naar deze pose toe via een aantal tussenstappen. De eerste stap werkt als volgt (probeer dit aub niet zonder begeleiding...):
1. Plaats je armen in een hoek van 90 graden op de grond, met je handen plat op de grond.
2. Plaats de bovenkant van je hoofd iets voor je armen op de grond, zodat je tussen je armen door kijkt naar achteren.

Nu sta je ongeveer zo:

3. Plaats je voeten plat op de grond en duw je benen omhoog. Loop nu langzaam richting je armen (snap je 'm nog?!).
4. Plaats één been nu op je arm. Als je stevig staat, je andere been op je andere arm plaatsen.

Helaas kon ik hier geen goede afbeelding van vinden, dus gebruik even je fantasie om te bedenken hoe het er nu uit ziet ;-).

Het heeft mij veel moeite gekost om deze eerste stap te bereiken. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik te weinig gewicht op mijn armen plaatste (ik heb niet zulke sterke armen). Toen ik dat wel deed, stond ik veel steviger en kon ik mijn benen op mijn armen krijgen. Het voelde echt als een overwinning - aangezien het me zo'n 6 lessen heeft gekost om dit onder de knie te krijgen. Ik was helemaal trots en kon zelfs zo'n 10 seconden blijven staan, yay!

De volgende stap is nu om mijn benen in de lucht te tillen en ze daar te houden. O jee... Ervan uitgaande dat ik mijn nek niet breek, zal ik hier weer posten als ik dit kan. =)

49. Kookboek: Mediterraans!

Twee jaar geleden kreeg ik van Jouke voor Sinterklaas het kookboek 'De complete Mediterrane Keuken'; een zeer uitgebreid kookboek met recepten uit de Griekse, Italiaanse, Spaanse, Franse, Turkse, Noord-Afrikaanse en Midden-Oosterse keuken. Toen ik het boek net had, heb ik er aardig wat dingen uit klaargemaakt, maar nu lag het alweer een tijdje te verstoffen in de kast.

Voor doel 49 wil ik uit ieder kookboek twee recepten maken - reden genoeg dus om dit kookboek weer eens door te gaan spitten. Ik heb aardig wat leuke recepten gevonden, en heb Jouke er afgelopen zaterdag één laten uitkiezen. Hij ging voor Kousa Mihshi Bi Laban, ofwel 'Gevulde courgettes met yoghurtsaus', een recept uit het Midden-Oosten. Laat dit nu net één van de meer tijdrovende recepten zijn...

Vol goede moed begon ik aan het recept. Het bleek niet erg moeilijk, maar wel heel veel werk te zijn. Eerst heb ik de courgettes uitgehold en gevuld met een mengsel van o.a. gehakt, tomaten, pijnboompitten en kruiden. Deze courgettes gingen in de koekenpan, gevuld met bouillon, met een deksel erop, waarin zij in een uur werden klaar gestoomd. Hierbij had ik wel even mijn twijfels (zou het gehakt zo wel gaar worden?!), maar het bleek prima te werken. Het begon me toch lekker te ruiken in de keuken!

Ondertussen maakte ik rijst klaar als bijgerecht, en begon ik aan de yoghurtsaus. Dit was een heerlijke combo van Griekse yoghurt, knoflook en munt - een variant op Tzatziki, eigenlijk.

Uiteindelijk waren de courgettes klaar en kon de yoghurtsaus eroverheen. Dit een beetje mooi op een bordje draperen, en klaar! Al met al heb ik zo'n twee uur in de keuken gestaan - wat wel vrij lang is, maar ook heel leuk! En het resultaat was er ook naar... dit was echt heerlijk! Echt een recept om ook eens te maken wanneer er mensen komen eten. Ik was echt trots!

En natuurlijk een foto voor jullie om je aan te verlekkeren ;-) !

Bioscoop #11: Harry Potter 7.2

De kans is groot dat je ergens de afgelopen weken wel een keer 'It all ends... July 13th' of 'Your childhood ends on July 13th' hebt gehoord. Je moet ook wel echt onder een héle grote steen (op de bodem van het midden van de Atlantische oceaan, met binnen een straal van 1000 km geen menselijk contact) hebben geleefd om nu nog niet te weten waar ik het over heb. Voor de zekerheid: uiteraard bedoel ik hier de áller, állerlaatste film van Harry Potter.

Toen vier jaar geleden het áller, állerlaatste boek uit de Harry Potter - serie uitkwam ('Harry Potter and the Deathly Hallows'), was dat natuurlijk eigenlijk al het einde. Toch hadden we toen nog meerdede films om naar uit te kijken, waardoor de heerlijke saga toch nog niet echt helemaal over was. Nu, met de laatste film, is dat echter wel het geval. Er is wat Harry betreft, niets meer om naar uit te kijken - geen boek én geen film.

Ik heb alle boeken gelezen (meerdere malen) en heb ook iedere film in de bioscoop gezien. Deel 7.1 (de eerste helft van het laatste boek) heb ik met Jouke gezien in de nachtpremière, en dat was zo'n leuke ervaring dat we besloten nu ook deel 7.2 in de nachtpremière te gaan bekijken. Bioscoop Arcaplex in Spijkenisse zette een mini-marathon op touw: om 21:00 deel 7.1, waarna om 00:01 deel 7.2 zou volgen. Leuk!

Na een kleine valse start (we dachten dat 7.1 om 21:30 zou beginnen, waardoor we dus de eerste 10 minuten hebben gemist..) genoten we afgelopen dinsdag 12 juli 's avonds van deel 7.1 Wederom vonden we deze film heerlijk - en de beste film tot dan toe. Om 23:30 was er pauze tot 00:00, waar we even gebruik van maakten door popcorn te halen, een rondje te lopen (toch wel een lange zit..) en een 3D-bril te halen.

En toen, om 00:01, begon deel 7.2. Wat een verschil met 7.1! Waar het eerste deel heel goed de wanhoop en het niet-weten van de zoektocht van Harry, Ron en Hermelien liet zien, was 7.2 juist de beladen met actie, precies zoals in het boek. Het verhaal ging in een razend tempo en volgde het boek vrijwel precies. Het enige nadeel vond ik, dat er in het eindgevecht voornamelijk de nadruk werd gelegd op de 'persoonlijke' vetes: Molly Weasley vs. Bellatrix Lestrange, Prof. MacGonagall vs. Prof. Snape en natuurlijk Harry vs. Voldemort. Het was leuk geweest om ook een gevecht te zien tussen de 'gewone' tovenaars en heksen, een soort pief-paf-poef met lichtflitsen en toverstokken, zeg maar. Overigens vond ik ook de hele epiloog nogal overbodig, maar dat vond ik in het boek ook al niet echt leuk. Maar dit zijn maar details - de film in zijn geheel was gewoon super.

Een waardig einde van de serie. =)

49. Kookboek: Antipasti #2

Al eerder blogde ik over dit superleuke kookboek. Afgelopen zondag besloot ik hieruit weer een gerechtje te gaan maken.

Prosciutto met Rucola
Dit gerecht valt in de categorie 'makkelijk, maar o zo lekker!'. Zorg ervoor dat je lekkere, verse ingrediënten in huis hebt, dan kan dit recept niet mis gaan. Je maakt een hele simpele dressing (citroensap, olijfolie, peper en zout) voor door de rucola. Dit laat je even staan, waarna je de prosciutto leuk neerlegt op een bord, en de klaargemaakte rucola er heel schattig overheen drapeert. En... klaar!

Wij hebben dit gegeten met lekkere provençaalse aardappeltjes erbij, en komkommersalade (er moet nog wel iets groens bij, anders wordt het voedingscentrum weer boos..).

Foto? Foto!

En het was heerlijk! Dit is een blijvertje =).

30. The Twits

Nee, dit is geen vreemde verbastering van 'twitter' of 'tweets'. Deze blog gaat over iets heel anders, namelijk het boek 'The Twits' van Roald Dahl.

Dit was nummer 7 van de 15 kinderboeken van Roald Dahl. Ik koos voor dit boek naar aanleiding van de poll die ik hier hield. Ik geloof dat ik dit boek ooit wel eens heb gelezen (in het Nederlands heet het boek 'De Griezels') maar ik kon me het verhaal niet meer herinneren.

In het kort
Het verhaal draait om mr. en mrs. Twit, twee lelijke, gemene, vieze mensen. Ze zijn niet alleen lelijk van buiten, maar vooral ook van binnen. Ze houden vier apen in een kooitje in de tuin, met als doel het eerste 'upside down monkey circus' te beginnen. De apen moeten dus iedere dag uren op hun hoofd staan. Op een dag zijn de dieren het zat en besluiten de Twits een lesje te leren, met behulp van de Roly-Poly Bird.

En dit is wat ik ervan vond:
Een leuk boek. Niet Roald Dahl's beste boek (tot nu toe heb ik het meest genoten van Charlie and the Chocolate Factory en The BFG), maar wel weer een echt leuk boek met grappige vondsten. In dit kinderboek kwam de voorkeur van Roald Dahl voor zwarte komedie / griezelhumor duidelijk weer naar voren. De beschrijving van de baard van mr. Twit en alles wat daar in blijft hangen, geeft je de rillingen - geen boek om te lezen tijdens het eten!

Ook geven de weetjes achterin het boek weer wat leuke achtergrondinformatie. Roald Dahl had een hekel aan baarden - hij dacht dat deze puur dienden om iets te verbergen. Deze afkeer heeft hij duidelijk verwerkt in dit boek.

Kortom, 'The Twits' is wederom een leuk kinderboek - maar het is niet de beste.


* Mocht je wél twitteren en geïnteresseerd zijn in mijn tweets, volg me dan met de knop hier rechts! =)

31. #1 He asked for more!

Deze quote herken je waarschijnlijk wel. Je kunt dit zinnetje kennen van een boek, film, toneelstuk, musical... zelfs van een disneyfilm! Deze quote komt namelijk uit het boek 'Oliver Twist', het jongetje dat het aandurfde om om meer te vragen.

Het Boek
Uit een poll hier op de site kwam naar voren dat mijn eerste Engelstalige Dickens toch echt wel Oliver Twist moest zijn - zijn meest beroemde werk. Ik had het boek nog nooit gelezen, ook niet in het Nederlands. Behalve de Disneyversie (Oliver&Co) had ik zelfs de film nog nooit gezien, dus ik ging er behoorlijk blanco in. Mijn enige kennis van dit boek was eigenlijk dat Dickens het heeft geschreven als een soort aanklacht tegen de Engelse maatschappij in de jaren 1830-1850 - een tijd waarin het leven met name voor de armeren erg slecht was.

Het verhaal begint écht bij het begin: bij de geboorte van Oliver. Zijn moeder sterft bij de bevalling; waar zijn vader is, weet niemand. Hij groeit op in het armenhuis, waar honger, kou en mishandeling aan de orde van de dag zijn. Als Oliver op een dag de euvele moed heeft om na zijn portie avondeten om méér te vragen (zie de quote hierboven), wordt besloten hem uit werken te sturen bij een begrafenisondernemer. Ook hier houdt Oliver het niet lang vol, waarna hij besluit naar Londen te vertrekken - op zoek naar een beter leven. Daar komt hij echter terecht bij het echte 'lowlife': criminelen, prostituées en de geheimzinnige figuur Monks. Hier moet hij sterk in zijn schoenen staan om zijn onschuld te behouden. Gelukkig ontmoet Oliver ook mensen die wél het beste met hem voorhebben. Gedurende het verhaal kom je er niet alleen achter hoe het Oliver vergaat, maar worden ook de geheimen rond zijn geboorte steeds verder onthuld.

Mening
Ondanks dat het een behoorlijk pittig boek is om te lezen in het Engels (hoewel ik ook al van meerdere mensen heb gehoord dat het ook in het Nederlands nog knap lastig is), is het goed te volgen en kon ik echt van 'Oliver Twist' genieten. In het eerste deel van het boek had ik vooral heel veel medelijden met de kleine Oliver, later kreeg ik bewondering voor zijn doorzettingsvermogen. Ook werd ik steeds nieuwsgieriger naar 'Monks' en naar zijn afkomst. Bovendien heb ik ontzettend genoten van het af en toe werkelijk prachtige Engels - sommige stukjes heb ik twee keer gelezen, alleen maar omdat ik ze zo mooi geschreven vond. Tenslotte heb ik vol afschuw gelezen hoe de toestand was in de werk- en armenhuizen in die tijd. Gelukkig zijn er nu veel betere sociale voorzieningen, hopelijk mede dankzij de kleine Oliver, die om meer durfde te vragen en uiteindelijk ook meer kreeg.

88. Fotohokje

Doel 88: Foto's maken met Jouke in een fotohokje

Waarom dit doel?
Het leek me altijd leuk om eens met z'n tweeën een fotohokje in te duiken en foto's te maken. Echt zoiets dat je altijd ziet gebeuren in (Amerikaanse) films en tv-series (de leukste? Mark Greene & Susan Lewis in E.R.). Ik heb weleens zulke hokjes zien staan, maar had het nog nooit uitgeprobeerd.

Hoe ging het?
Ergens in januari (yep, ik ben ietwat laat met het bloggen over dit doel - de reden volgt nog...) was ik met Jouke weer eens op Zuidplein in Rotterdam. We aten even iets bij La Place (noodles met gamba's: aanrader!) en Jouke wees mij plotseling door het raam op een fotohokje. Die kans konden we natuurlijk niet laten lopen, dus wij, met al onze aankopen, het hokje ingedoken.

Nu begint dat al vrij oncomfortabel. Uiteraard zijn die hokjes niet bedoeld voor twee personen, dus er is maar één stoel. (Wat er overigens verder in die hokjes gebeurt - daar moet je maar gewoon niet aan denken...). Vervolgens bedachten we ons dat het misschien toch handiger was geweest om dit te doen als we niet beladen met een prullenbak van 1.5 meter (het was spannend shoppen, I tell ya) dit waren gaan uitproberen. Maar goed, na enig gewriemel wisten we ons voor de camera te plaatsen. En toen begon het pas écht...

Na een uitgebreide uitleg over het proces door een gecomputeriseerde stem waren ons drie dingen opgevallen:
A. We kregen niet, heel leuk, 4 verschillende foto's, maar 4 dezelfde
B. Het 'mens' dat ons vanuit het apparaat toesprak had een redelijk spraakgebrek - ze bleek niet meer dan 10 woorden per minuut te kunnen zeggen
C. We kregen drie pogingen om een leuke foto te maken

Inmiddels waren we aardig melig, maar we probeerden ons in te houden om zo een leuke foto te kunnen krijgen. We konden via het scherm aangeven wanneer we klaar waren voor de foto. Dus, wat doet een normaal mens dan? Juist, klaarzitten met een mooie glimlach, in een leuke houding, zodat de foto gemaakt kan worden. Zo ook wij. En we klikten op 'klaar'. Toen, tegen alle verwachtingen in, werd er géén foto gemaakt. Nee, er werd eerst nog afgeteld...! Door dat slome mens. Waarbij wij dus weer in de lach schoten.

Het ging ongeveer zo:

Mens: Klaar?
Jouke&Laura: *Krampachtig houding bewaren en lachen*
Mens: Echt klaar?
Jouke en Laura: *Proberen, tevergeefs, lachen in te houden*
Mens: Ok, dan ga ik nu aftellen.
Jouke en Laura: *Kijken elkaar verbijsterd aan*
Mens: 3.
Jouke en Laura: *Schieten nu echt onbedaarlijk in de lach*
Mens: 2.
Jouke en Laura: *Al lachend: 'Ssst. Nou ophouden, de foto komt zo!' *
Mens: 1.
Jouke en Laura: *Haaaahahahahahahahahahaha. Stop nou! Haahahahahahaaaaaaahahaha. Hou op met lachen! Haaaaaahahaha. Ja, zo gaat dit niet hoor. Hahahahahahaaaaaaa! Wat een stom mens in die kast zeg. Hahaha!*
Mens: De foto wordt nu gemaakt.
Jouke en Laura: *Hahaha!*

*FLITS*. (Dit ging dus zo bij iedere poging.)

Je mag zelf beoordelen of dit een geslaagde manier is van foto's maken.

(Oja, de reden voor deze late blog? Ik was de foto's dus kwijtgeraakt. Ze bleken ergens, heel logisch, in een boek te zitten. Vorige week pas teruggevonden, vandaar deze blog nu pas.)