In series en films lijkt het altijd heel idyllisch: zo'n schattige, perfect gekapte moeder (picture Bree uit Desperate Housewives) die met een stel blozende kinderen in een handomdraai zo'n huisje in elkaar zet. 'Dat kan ik ook!' dacht ik. Niets was minder waar..
Misschien ging het al mis bij het simpele feit dat ik (nog) geen moeder ben en dus ook niet automatisch blozende kinderen tot mijn beschikking had. Mijn oppaskind Milan was gelukkig bereid zich voor deze rol te lenen en ging dus met mij aan de slag. De instructies op de verpakking waren simpel en besloegen slechts vier stappen. Bij iedere stap gingen wij ons echter meer onbekwaam voelen en ging de koek steeds minder op een huisje te lijken. Hierbij wat foto's ter illustratie.
Drie redenen waarom het niet gelukt is:
1. Het is compleet onmogelijk om uit keihard, kruimelig deeg 5 bouwstukken te snijden die níet breken, kruimelen of opbollen en ook nog eens even groot zijn en dus op elkaar passen.
2. De 'perfect plakkende en eetbare lijm' plakte niet (of het wel eetbaar was, durfden we al niet eens meer te proberen).
3. De bijgeleverde Hans en Grietje schreeuwden gewoon 'tandartsrekening'.
En oja, het was niet eens lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten