Hoogtevrees
Ik heb altijd al last gehad van hoogtevrees. Het beperkt zich wel tot dingen waar ik 'los' sta (zoals bovenop de Arc de Triomphe in Parijs, of bovenaan een ladder of roltrap) - wanneer ik vast zit (zoals in een achtbaan), heb ik er geen last van.
Vaak probeer ik dingen die ik eng vind toch wel te doen, aan de ene kant omdat ik altijd nog hoop dat ik er op die manier een keer overheen kom, aan de andere kant omdat ik Jouke niet steeds alleen wil laten gaan =P. Sommige dingen laat ik echter graag aan me voorbij gaan. Eén van die dingen is het lopen over kantelen van een oud kasteel of fort.
Aangezien Jouke en ik beide nogal van cultuur snuiven houden, raken we gedurende onze vakanties altijd wel één of meerdere keren verzeild in oude kastelen, burchten of kathedralen. Bij een oud kasteel of fort is het meestal mogelijk om over de kantelen te lopen. Aangezien deze kastelen meestal al boven op een berg zijn gebouwd (strategische ligging enzo), zijn ze sowieso al een aardig stukje verwijderd van de veilige 'begane grond'. Als je dan ook nog op de kantelen gaat lopen, ben je op zowel het hoogste stukje van het kasteel, als op het meest uitstekende stukje, waardoor je vaak recht de afgrond in kijkt. Ik hoef zeker niet uit te leggen dat dit niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid is... ik sloeg dit deel van de bezichtiging van een kasteel dan ook altijd over en liet Jouke vrolijk rondwandelen daarboven.
Toen we echter deze vakantie in Málaga waren en uiteraard weer eens boven op een berg in zo'n oud fort stonden, bedacht ik me dat een rondje kantelen wel een goed 'eng ding' zou kunnen zijn voor doel 82. Jouke haalde me over en ik heb inderdaad over de kantelen gelopen (ongeveer half rond het kasteel). Ik vond het heel eng (lees: knikkende knieën, nerveus gegiechel en een fijngeknepen hand van Jouke), maar ik heb het wel gedaan! *Trots*. Hier het bewijs in de vorm van een foto (oja, let niet op de rare outfit - dit was de enige bewolkte dag die we daar gehad hebben en ik kreeg het koud - dat verklaart het vestje over het jurkje, met een legging daaronder).
Vogels
Iets anders waar ik niet gek op ben: vogels. Ik houd niet van vogels. Ze lopen raar (met zo'n gekke bewegende kop, vooral kippen doen dat - brrr), brengen allerlei enge ziektes over, hebben een snavel en de neiging om hun uitwerpselen precies op de voorruit van mijn auto te laten vallen. Nu kan ik duiven en mussen en meer van die kleine vogeltjes nog wel aan, maar grote vogels en loopvogels ga ik echt een flink stukje uit de buurt.
In Spanje liepen er in de straatjes waar we altijd aten veel mensen rond die iets probeerden te verdienen. Dit varieerde van de welbekende zonnebrillen&riemen-verkopers tot muzikanten, bedelaars en, jawel, een man met een papegaai. Tegen betalen van 5,- mocht je met de papegaai op je schouder op de foto. Uiteraard vertelde deze meneer dit niet van te voren, maar zette hij gewoon zomaar de papegaai op iemands schouder. In eerste instantie viel deze eer te beurt aan Jouke. We schoten ontzettend in de lach - die papegaai was echt heel groot - en maakten snel een foto met Joukes telefoon. We wilden al doorlopen, toen de papegaaienman het beest ineens op míjn schouder zette! Jouke lag direct in een deuk, aangezien hij natuurlijk weet dat vogels niet echt mijn favoriete onderdeel van onze natuur zijn, en ik probeerde met man en macht niet naar die vogel te kijken. We hebben wel een foto gemaakt, maar helaas is die mislukt (het begon al donker te worden).
Dus. Ik heb een papegaai op mijn schouder gehad! Ook al had ik dit doel al voltooid met het lopen-over-kantelen, toch wilde ik dit ook nog even vermelden. Het was namelijk ook eng.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten