Weer een doel voltooid!

Ik heb mijn eerste doel in de categorie 'voor de wereld' voltooid. In deze categorie staan een aantal doelen die een klein beetje bijdragen aan een beter milieu of betere leefomstandigheden voor mensen. Eén van deze doelen was het verzamelen van 10.000 rijstkorrels op freerice.com. Nu heb ik hier al meerdere keren over geblogd, dus ik zal wel niet meer hoeven uit te leggen wat freerice precies is. Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn kleine steentje heb kunnen bijdragen aan deze goede actie, en ik blijf zeker regelmatig mijn vocabulaire testen op freerice.com!

Verder ben ik van plan om op 1 november te beginnen met een ander doel uit deze categorie: drie maanden lang afval scheiden. Jouke en ik doen niet zo moeilijk over ons afval - in principe mikken we alles eigenlijk zo de vuilnisbak in, behalve glas - dat gaat dan nog wel in de glasbak. Ik wil nu beginnen met drie maanden lang papier niet meer in de prullenbak te gooien, maar in een papierbak. Ook zullen we vanaf nu netjes batterijen e.d. verzamelen om in de bak voor chemisch afval te gooien. Hopelijk zit dit er over drie maanden zo in, dat we dit gewoon vanzelf blijven doen!

Nu eerst nog even een papierbak kopen om het in te kunnen verzamelen. Of misschien maar gewoon een grote doos =P.

82. Het volgende Enge Ding

Voor doel 82 was het de bedoeling om twee dingen te doen die ik eigenlijk eng vind. Even wat angsten overwinnen, zeg maar. Over het eerste Enge Ding kun je hier lezen, het tweede (en derde!) heb ik in Spanje gedaan.

Hoogtevrees
Ik heb altijd al last gehad van hoogtevrees. Het beperkt zich wel tot dingen waar ik 'los' sta (zoals bovenop de Arc de Triomphe in Parijs, of bovenaan een ladder of roltrap) - wanneer ik vast zit (zoals in een achtbaan), heb ik er geen last van.

Vaak probeer ik dingen die ik eng vind toch wel te doen, aan de ene kant omdat ik altijd nog hoop dat ik er op die manier een keer overheen kom, aan de andere kant omdat ik Jouke niet steeds alleen wil laten gaan =P. Sommige dingen laat ik echter graag aan me voorbij gaan. Eén van die dingen is het lopen over kantelen van een oud kasteel of fort.

Aangezien Jouke en ik beide nogal van cultuur snuiven houden, raken we gedurende onze vakanties altijd wel één of meerdere keren verzeild in oude kastelen, burchten of kathedralen. Bij een oud kasteel of fort is het meestal mogelijk om over de kantelen te lopen. Aangezien deze kastelen meestal al boven op een berg zijn gebouwd (strategische ligging enzo), zijn ze sowieso al een aardig stukje verwijderd van de veilige 'begane grond'. Als je dan ook nog op de kantelen gaat lopen, ben je op zowel het hoogste stukje van het kasteel, als op het meest uitstekende stukje, waardoor je vaak recht de afgrond in kijkt. Ik hoef zeker niet uit te leggen dat dit niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid is... ik sloeg dit deel van de bezichtiging van een kasteel dan ook altijd over en liet Jouke vrolijk rondwandelen daarboven.

Toen we echter deze vakantie in Málaga waren en uiteraard weer eens boven op een berg in zo'n oud fort stonden, bedacht ik me dat een rondje kantelen wel een goed 'eng ding' zou kunnen zijn voor doel 82. Jouke haalde me over en ik heb inderdaad over de kantelen gelopen (ongeveer half rond het kasteel). Ik vond het heel eng (lees: knikkende knieën, nerveus gegiechel en een fijngeknepen hand van Jouke), maar ik heb het wel gedaan! *Trots*. Hier het bewijs in de vorm van een foto (oja, let niet op de rare outfit - dit was de enige bewolkte dag die we daar gehad hebben en ik kreeg het koud - dat verklaart het vestje over het jurkje, met een legging daaronder).

Vogels 
Iets anders waar ik niet gek op ben: vogels. Ik houd niet van vogels. Ze lopen raar (met zo'n gekke bewegende kop, vooral kippen doen dat - brrr), brengen allerlei enge ziektes over, hebben een snavel en de neiging om hun uitwerpselen precies op de voorruit van mijn auto te laten vallen. Nu kan ik duiven en mussen en meer van die kleine vogeltjes nog wel aan, maar grote vogels en loopvogels ga ik echt een flink stukje uit de buurt.

In Spanje liepen er in de straatjes waar we altijd aten veel mensen rond die iets probeerden te verdienen. Dit varieerde van de welbekende zonnebrillen&riemen-verkopers tot muzikanten, bedelaars en, jawel, een man met een papegaai. Tegen betalen van 5,- mocht je met de papegaai op je schouder op de foto. Uiteraard vertelde deze meneer dit niet van te voren, maar zette hij gewoon zomaar de papegaai op iemands schouder. In eerste instantie viel deze eer te beurt aan Jouke. We schoten ontzettend in de lach - die papegaai was echt heel groot - en maakten snel een foto met Joukes telefoon. We wilden al doorlopen, toen de papegaaienman het beest ineens op míjn schouder zette! Jouke lag direct in een deuk, aangezien hij natuurlijk weet dat vogels niet echt mijn favoriete onderdeel van onze natuur zijn, en ik probeerde met man en macht niet naar die vogel te kijken. We hebben wel een foto gemaakt, maar helaas is die mislukt (het begon al donker te worden).

Dus. Ik heb een papegaai op mijn schouder gehad! Ook al had ik dit doel al voltooid met het lopen-over-kantelen, toch wilde ik dit ook nog even vermelden. Het was namelijk ook eng.

61. Op het strand de zon zien opgaan

Voor degenen die mij kennen zal het niet echt een verrassing zijn: ik ben niet bepaald een romantische ziel. De dingen die door velen als romantisch gezien worden, zijn vaak niet aan mij besteed. Ik hoef geen gedichten, geen wandeling bij maanlicht en al helemaal geen ritje in een paardenkoets (wie heeft er ooit bedacht dat die stank romantisch is?). Toch leek het me wel eens leuk om met Jouke een zonsopgang te bekijken op het strand. Aangezien we afgelopen vakantie in Andalusië in een hotel op 50 meter van het strand bivakkeerden, was dit een goede gelegenheid.

Op een ochtend werd ik om 07:30 wakker en kwam ik er tot mijn verbazing achter dat het om die tijd nog donker was. Aangezien we de dagen ervoor zo rond 08:30 gingen ontbijten en het toen altijd al licht was, wist ik dat het niet lang meer kon duren tot de zon opging. Ik maakte Jouke dus wakker (vond 'ie erg leuk) en we togen met onze fotocamera naar het strand. We hebben er ongeveer een half uur gestaan en in die tijd wat foto's gemaakt.

Hierbij het resultaat:

En, ben ik nu iets romantischer geworden?
Neuh. We hadden het voornamelijk koud, liepen constant te gapen en maakten een praatje met de rondlopende vuilnismannen die 's ochtends het strand weer toonbaar maken. Best leuk om een keer een zonsopgang te zien op het strand, maar de volgende keer blijf ik mooi in bed liggen.

Twee vliegen (doelen) in één hap... klap!

Doel 42 - Coquilles eten - en doel 46 - een Bloody Mary drinken - heb ik opgesteld omdat ik het leuk vind om nieuwe dingen uit te proberen. Dit geldt voor reizen naar voor mij onbekende bestemmingen, nieuwe ervaringen, maar ook voor nieuwe dingen qua eten en drinken.

Het idee van de coquilles ontstond door alle kookprogramma's van de laatste jaren. Bij programma's als 'Wie is de chef?!', 'Topchef' en 'Herrie in de keuken' worden regelmatig coquilles-saint-jacques (Sint-Jacobsschelpen) bereid. Ik vond dat er steeds heel lekker uitzien en wilde het daarom eens uitproberen.

Eigenlijk dacht ik hier helemaal niet aan toen ik op een avond de 'schaal- en schelpdierencocktail' bestelde als voorgerecht. Het bleek een heerlijke zachte mousse te zijn met hele zeevruchtjes erin, zoals garnalen, surimisticks en, jawel, coquilles. Ik vond het heerlijk! Ik heb altijd al erg van vis gehouden (vooral rauw, voor Sushi mag je me echt om 3 uur 's nachts wakker maken) en de laatste tijd ben ik ook garnalen (vooral de grote gamba's) steeds meer gaan waarderen. Deze zeevruchtencocktail was echt heerlijk.

Hier het bewijs op de foto:











Naast eten vind ik het ook leuk om nieuwe drankjes uit te proberen. Nu ben ik qua non-alcoholische, dagelijkse drankjes niet heel erg van de afwisseling - ik kom over het algemeen niet verder dan thee (veel thee), water en sporadisch een glas spa&fruit of ijsthee. Ik houd niet van frisdrank en drink heel weinig koffie. Ook op het alcoholische gebied ben ik niet echt van het uitproberen - ik drink voornamelijk wijn en af en toe, op feestjes of met vriendinnen, cocktails. Cocktails vind ik wel leuk om af en toe zelf te maken en wil ik ook wel graag uitproberen. Ik vroeg me al een tijdje af hoe een 'Bloody Mary' zou smaken - ik kon me de combinatie tomatensap/wodka niet echt goed voorstellen.

In Fuengirola, het Zuid-Spaanse plaatsje waar we zaten, bleek een heel leger Engelsen te huizen. Hierdoor waren er aardig wat Engelse Pubs die gerund werden door echte Britten. Het leek me leuk om daar een Bloody Mary uit te proberen. Het resultaat? Mwah. Ik vond het wel lekker, op zich, maar het was me iets te scherp voor een drankje. De eigenaar vroeg mij nog of ik 'medium' of 'spicey' wilde (er gaat Tabasco in), en ik antwoordde 'medium'. Nou, als dit medium was.... Poe! Ik ben niet echt gek op pittig eten, pittige drankjes kan ik nu voortaan ook wel laten staan.

Hier ook het bewijs voor dit doel:













Weer twee doelen afgestreept!

Terug van weggeweest!

Het is de afgelopen tijd wat stil geweest hier - maar met een goede reden: ik was op vakantie! De laatste twee weken van september hebben Jouke en ik doorgebracht in Andalusië (Zuid-Spanje). We hebben heel erg genoten, van het weer (iedere dag 30 graden!), het eten (garnalen, calamares, tapas...), de uitstapjes (Granada, Gibraltar, Malaga, Ronda...) en vooral van het gewoon even-helemaal-weg zijn.

Natuurlijk ben ik mijn DZP tijdens deze vakantie niet vergeten! In Andalusië heb ik vier doelen voltooid, en aan een aantal anderen kunnen werken. Deze blog is even een update van de doelen waarmee ik voortgang heb gemaakt, later deze week volgen blogs over de voltooide doelen (met foto's!).

30. Alle kinderboeken van Roald Dahl in het Engels lezen
Aan het zwembad breng ik mijn tijd het liefst lezend door, zo ook op deze vakantie. Ik heb in Spanje maar liefst 12 boeken gelezen, waaronder twee uit mijn geliefde Roald Dahl - box. Ik had besloten om zijn twee autobiografische boeken mee te nemen: Boy en Going Solo. 


Boy gaat over de kindertijd en jeugd van Roald Dahl. Hij beschrijft hoe zijn moeder het, na de dood van zowel zijn vader als zijn oudste zusje, het helemaal alleen moest zien te redden met zeven (7!) kinderen. Hoe ze zich er niet onder liet krijgen, maar gewoon met zeven kinderen + nanny iedere zomer vanuit Groot-Brittannië naar Noorwegen toog om daar vakantie te vieren. Vergeet even niet dat dit gebeurde in de jaren '20 van de vorige eeuw - dit was dus een treinreis - nog een treinreis - een stuk met de boot - nog een stuk met een andere boot.... En dat met al die kinderen en koffers. Het grootste deel van het boek gaat echter over de tijd van Roald op diverse kostscholen in Engeland, in een tijd waarin lichamelijke straffen niet geschuwd werden. Bij sommige delen lopen de rillingen over je rug en heb je vooral veel medelijden met de kleine jongens op de kostscholen. Op andere plaatsen heb ik weer hardop zitten lachen - vooral het deel waarin hij beschrijft hoe het hele gezin in de auto stapt bij de zus die net haar rijbewijs (nouja, ze heeft 3 lessen gehad) heeft gehaald. ('We were probably doing about thirty-five miles an hour when we came suddenly to a sharpish bend in the road. The ancient sister, never having been faced with a situation like this before, shouted 'Help!' and swung the wheel wildly round.'). Het is mooi en ontroerend om te lezen hoe Roald Dahl, ondanks de dingen die hij heeft mee moeten maken, toch duidelijk weet over te brengen dat hij een fijne jeugd heeft gehad.

Going Solo is het vervolg op Boy. Roald Dahl vertrekt voor Shell naar Afrika om daar drie jaar te gaan werken. Halverwege breekt de Tweede Wereldoorlog echter uit en besluit hij bij de RAF te gaan om voor zijn land te vechten (mooi detail overigens: Shell blijft zijn salaris doorbetalen uit respect dat hij soldaat is geworden!). Het eerste deel van Solo beschrijft zijn tijd in Afrika, het tweede deel zijn tijd bij de RAF. Dit boek is serieuzer van toon en heeft bij mij behoorlijk vaak voor afgrijzen gezorgd. Wanneer je leest hoe de jonge soldaten eigenlijk min of meer aan hun lot werden overgelaten, en hoe zij, zonder enige ervaring, naar de gevaarlijkste gebieden werden gestuurd, verbaast het je niet meer dat de Geallieerden in het begin zulke grote verliezen hebben geleden. Daarbij kreeg ik gedurende dit boek (en in mindere mate in Boy ook al) het gevoel dat Roald Dahl een behoorlijk aantal engeltjes op zijn schouder heeft gehad. Het is echt een wonder hoe hij alles heeft overleefd. Gelukkig maar.

34. Minimaal eens per week sporten (103/140). 
Ook in Zuid-Spanje hebben we niet stil gezeten. We zijn dan wel niet 'bewust' gaan sporten, maar hebben vele bergen beklommen (om de één of andere reden schijnen wij altijd naar stadjes te willen die bovenop een berg liggen), waarbij we twee keer echt gutsend van het zweet boven zijn gekomen (in Málaga en Ronda). Die twee keer tel ik dan ook mee voor dit doel. Samen met het sporten in de eerste weken van september ben ik daarmee boven de 100 gekomen! Ik verwacht dit doel in de komende twee maanden (in ieder geval nog dit jaar), helemaal af te ronden. Niet dat ik daarna stop met sporten, natuurlijk, maar dan heb ik mijn gemiddelde van eens per week in ieder geval gemakkelijk gehaald. Inmiddels vind ik dat overigens al weinig - ik zit nu standaard rond de 3/4 keer per week.

64. Een fotoalbum maken van elke vakantie 
Ik heb nog geen album gemaakt van Spanje (uiteraard), maar ik weet nu wel het totaal aantal albums dat ik moet maken voor dit doel. Ik maak alleen albums van de 'grote' vakanties, en gedurende dit DZP zijn dat:

- 2010: New York
- 2010: Portugal
- 2011: Zuid-Spanje
- 2012: Amerika

Totaal moet ik dus vier albums maken, waarvan ik er al twee heb gemaakt. Die van Spanje ga ik binnenkort in elkaar zetten.

84. Een abonnement op een tijdschrift nemen
Ik heb eigenlijk altijd wel een abonnement op een tijdschrift gehad. Van kind af aan heb ik achtereenvolgens de Bobo, Donald Duck, Taptoe, Tina, Fancy en Cosmopolitan doorlopen - en toen Jouke en ik gingen samenwonen namen we wederom de Donald Duck. Toch wil ik graag weer een abonnement nemen op een 'vrouwenblad', alleen weet ik niet welke. Naar Andalusië had ik drie tijdschriften meegenomen om uit te proberen (deze had ik overigens gekregen, mooi meegenomen). Allereerst Beau Monde - wat een oppervlakkige onzin! Ik werd doodmoe van dit blad. Alleen maar drama over zogenaamde celebrities - hoe zien ze er uit (en o jee, hoe zien ze er uit zonder make-up !), wat doen ze, waar gaan ze heen en waar wonen ze. Niets voor mij, ik heb niets tegen op een beetje showbizz, maar ik wil wel graag wat inhoud in een tijdschrift. Daarom probeerde ik Nouveau. Dat was al beter. Leuke en originele artikelen (ik vond het vooral leuk om een verslag te lezen van twee vrouwen die ritje maken met een luxe trein door heel Noord-Spanje), maar ik geloof dat de doelgroep van dit blad iets ouder is - de meeste verhalen en artikelen waren voor 40+. Ik zou graag iets jonger willen. Dus ook maar weer even de Cosmopolitan geprobeerd. Dit blijf ik een leuk blad vinden, maar ik heb het er gewoon een beetje mee gehad. Ik heb mijn abonnement 1.5 jaar geleden opgezegd, en het blad is nu nog precies hetzelfde. De rubrieken zijn niet veranderd en ik wist precies wat ik kon verwachten. Ook geen optie dus.

Ik ben dus nog niet veel verder gekomen, maar weet nu in ieder geval dat deze drie het niet worden!